Looking Back: Nha Trang and Hoi An 1993

Ellen and I backpacked through Vietnam in 1993, including the Mekong Delta. I have copied some of the journal entries from back then (hey, this was still handwritten in my diaries, no blogging at that time!). The original text is in Dutch, so I left that, but also translated (with the help of Google and minimal editing, my apologies for the hairy translation, could be fun to read though) to English - see below. I also recently scanned the dia slides I made back then - the relevant ones are included, as they are, without editing - at the end of the post. Take a step back, to 1993...

Dutch version

12 september 1993

We vertrekken vandaag naar Da Nang, met de bus. Eerst met de cyclo naar het busstation. Gelukkig waren we daar de dag ervoor ook al geweest, want de cyclo driver ging op het einde de andere kant uit en dat hadden we anders niet geweten. Ze wilden ons blijkbaar naar een moto-zaak brengen. Ik weet niet juist waarom, alleszins ik heb hun vrij krachtig gezegd dat het busstation aan de andere kant lag en dat we daar meteen heen wilden. Er werd even gemaard, toen draaiden ze terug. Eikels! In het busstation wilden we tickets kopen. Thanh (van Lac Thanh, het resto) zei dat het 12.000 dong was voor toeristen, de vorige dag hadden ze ons 23.000 dong gezegd in het busstation, nu vroeg die eikel plots 30.000 dong. Toen ik eerst 12.000 dong zei (wat waarschijnlijk niet klopt) lachte hij, toen ik 23.000 dong zei, zei hij dat ik dan maar gisteren een ticket had moeten kopen. De rotzak, hij zat daar gewoon met een grijns die niets anders betekende dan “ik zal die twee eens lekker afzetten”.

Toen merkte ik dat het langzamerhand tijd wordt om hier te vertrekken. Normaal moet je rustig blijven, blijven lachen, blijven babbelen, dan komt het wel in orde, maar ik had er echt geen zin in en ik ben het afgestapt na hem “asshole” te noemen. Iemand anders wees ons op een busje, ik heb daar even gekontroleerd, we zijn ingestapt, even later nog 2 blanken, de Vietnamezen zeiden dat het 2$ was, diezelfde eikel kwam daarna om tickets te verkopen tegen inderdaad 23.000 dong, en we waren weg. Dat gedoe met die prijzen is er soms toch teveel aan. Een beetje meer betalen tot daar toe, maar we zijn geen melkkoeien die naar bestwil gemolken kunnen worden.

De busrit was de moeite: het was een minibusje, of een "van", met extreem weinig plaats voor de benen en niet eens hoog genoeg, zodat ik met opgetrokken knieen en ingetrokken hoofd erin gepropt zat. Al bij al viel het nog redelijk mee, het was beter dan naar SaPa. De weg lag er natuurlijk ook een pak beter bij. Rond 1u waren we in Da Nang. Eerst zijn we met de 2 andere blanken (Nederlands-Frans koppel) nog iets gaan eten – een degoutant soepje – dan zijn wij 2 met de cyclo afgezakt naar het Marble Mountain hotel. Dik in orde: 7$, aircon, badkamer, leuke kamer. Zo moest het meer zijn. De siesta draaide eens te meer uit op een vrijpartij (erg leuke trouwens). Ik had erna een zware kop, voelde me echt niet zo goed, we hebben nog wat geslapen en ik ben gewoon de rest van de namiddag op bed blijven liggen met koppijn en een spijsverteringsstelsel dat ook niet helemaal je dat was. Laat ’s avonds was het beter, ik ben nog even gaan eten, dan gaan slapen. Ellen had even een huilmomentje. Beetje zin om naar huis te gaan en de “dagen”.

13 september 1993

Da Nang hebben we dus niet gezien, maar het schijnt toch een domme stad te zijn. Vanmorgen zijn we namelijk op een brommertje gestapt en naar Hoi An gereden. Het stadje dat iedereen aanraadt, voor een paar dagen. Het was maar een uurtje rijden, van 9 tot 10, maar ’t was al verdomd heet. We zitten in een leuke kamer, vrij duur (9$) maar er is maar 1 hotel. Hoi An is een heerlijk stadje. Mooie huizen, de meeste vrij oud, gezellige, pittoreske straatjes en enorm vriendelijke mensen. Hier is het echt een plezier om rond te lopen, we hebben ons verwend met een orange juice, coconut, avocado (Ellen heel blij) en een andere lekkere vrucht (zou rambutan moeten zijn maar ’t is iets heel anders dan in Thailand). Ze hebben hier ook heerlijke ijsyoghurt. En sebiet zullen we eens gaan zien hoe het strand eruit ziet.

Dat strand ziet er wreed goed uit, het is het ook. Behoorlijk wit zand, wat palmen en andere bomen, heldere propere zee, bijna geen volk op het strand, overdekte terrasjes achteraan op het strand. Het water koel genoeg als verfrissing en de zon niet meer te heet vanaf een uur of 3 à 4. Genieten! Ook van de douche erna trouwens. We zijn daarna gaan eten in “Café 22”, een plaats die iemand ons had aanbevolen. Inderdaad leuk, vrij lekker gegeten ook. Toen we nog wat gingen rondlopen door het stadje kwamen we op een gegeven moment aan een tempel waar wat kinderen een schouwspelletje met een demoon en wat getrommel aan het oefenen waren. Tof.

Bij het weggaan begon er iemand tegen ons te praten, met goed Engels, en meer dan de gewoonlijke vragen “where you from” en “what’s your name”. Het uiteindelijk resultaat was dat we bij haar thuis uitgenodigd werden. We hebben er een hele tijd gezeten, babbelen over Belgie en Europa en anderzijds over Vietnam. De Vietnamezen zijn altijd negatief over Vietnam, ze vinden het een slecht land en een rotleven. Ze willen meestal van de kommunisten af, ze zijn vrij pessimistisch over de toekomst. Thi beweerde zelfs dat 80% van de Vietnamezen zelfs terug oorlog zouden willen als ze daarmee de kommunisten buiten kregen. Veel van hun willen trouwens het land uit naar de US of Europa als ze ooit de kans krijgen. In elk geval zijn ze niet heel gelukkig met hun leven, ook Thi niet en ze is dan blijkbaar ook nog ongelukkig over haar huwelijk.

14 september 1993

Weinig te schrijven. Rondwandelen, te warm, strand, OK, lunch, bij Thi. Dat is natuurlijk wel iets bijzonders en het was lekker ook. We hebben er weer een hele tijd gezeten en zijn bij het weggaan uitgenodigd voor het avondeten. Namiddag terug op het strand, rustig, genietend, koeler. ’s Avonds alweer bij Thi & familie gezeten, veel gebabbeld en tenslotte nog even door Hoi An gewandeld, iets gedronken in de “22” en naar het hotel teruggewandeld. Even proberen buddha vast te krijgen, dat lukte maar niet gerolde dus dachten we dat we er niet veel mee konden aanvangen. Naar ’t schijnt is dat met wat Dalat gemakkelijk op te lossen, maar allez.

15 september 1993

Deze middag koken wij bij Thi. Spaghetti, of wat dacht je. We zijn dan ook vanochtend, na het ontbijt, met haar man naar de markt gegaan om alles bijeen te rapen. Dit keer hebben we alles wat we nodig hebben, het zal dus beter lukken dan in SaPa. Na de markt hebben we onze spullen gepakt in het hotel en zijn uitgecheckt, dan naar Thi thuis gereden en gaan koken. Dat was wel weer leuk, het was dit keer niet op een houtvuur maar op een steenkoolpitje. Het was plezant, leuk sfeertje, veel gelachen en dan nog lekker ook. We hadden deze keer veel tomaten, een dikke wortel en zelfs kaas (smeerkaas). Smul smul.

Na het eten weer wat blijven kletsen, totdat het langzamerhand genoeg begon te worden – het was ook al de 4^de keer. Ik had hun gevraagd om “iets” in mijn dagboek te schrijven. Resultaat:

With Ellen and Wim

I’m going to tell you something

The more we study, the more we know
The more we know, the more we forget
The more we forget, the less we know
The less we know, the less we forget
The less we forget, the more we know.

But, anyway, I never forget both of you. We love you, with Ellen, what a charming girl she is! She is a girl both beautiful and graceful. And you, Wim, you a honest man, you gives me good advice. Remember, all the time: smile and the world will smile with you, cry and you will cry alone.

Good luck to you.

Nguyen Thi Le

Chers amis,

J’aimes ce monde lá nous sommes présent. Demaine vous quiterez Hoi An. Une petite ville ancienne, calme. Je vous souhaite bonne voyage, bonne santé, bonne chance et meilleurs veux pour vous et votre famille.

Lorque vous reviendrez au H.A.. L’ans prochain j’espère je serai ravi de vous acceuillir chez moi aussi longtemps que vous le désirez. Je ne peux pas vous exprimer mes sentiments en Francais, excuse-moi. La prochaine fois je vous écrirai plus longuement.

Amitiés
Je n’oublierai jamais (never-to-be-forgotten)

“La nuit dernière, alors que tout dormait
Et qu’on n’entendait plus passer
Que les soupirs in certains du vent (kan niet goed lezen)
L’oreiller ne m’a pas donné le repos
Ni le pivot ni cette autre chose qui prieure
Le grand someil: la bonne conscience
Enfin, ……..

We kropen weer op ons brommertje, ons krammikelige Honda SuperCub 50cc, de band was – weeral – vrij plat, en na een paar km volledig plat zodat we hem moesten laten oppompen en blijkbaar laten plakken. Bovendien viel meneer ook nog regelmatig stil. Maar allez, khong sau. Tot China Beach en de Marble Mountains. Viel wat tegen, leuk strand maar heel wat minder dan Hoi An. Maar we hebben er wel van genoten, ook van het terrasje achteraf. Tegen de avond zijn we naar Danang teruggereden, naar hetzelfde hotel (onze bagage was daar trouwens), gegeten aan de overkant na de vanzelfsprekend verfrissende douche, nog wat rondgewandeld en de kamer ingetrokken. Vroeg slapen, want morgen om 5u zijn we weg.

16 september 1993

Om 5u opgestaan. We gingen normaal gezien gewekt worden, maar dat is om de een of andere reden niet gebeurd. Tegen 6u was de bus er pas, dus hadden we nog een stevig ontbijt. Bus is mini bus (luxueuzer dus) in dit geval. We zaten er eerst alleen in, later kwamen er nog een aantal Vietnamezen bij. En veel valt er niet over te vertellen: de bus reed, da’s al iets. ’s Middags seafood lunch, weer on the road, tot rond 4u de versnellingsbak het liet afweten op 50km van Nha Trang. Niet zo erg, want het begon toch juist te regenen. Enfin, na even allerlei dingen te proberen en wat onder de auto te kijken besluit hij (de chauffeur) dat we panne hebben die hij niet kan oplossen (wat ik eigenlijk al langer vreesde) en springt hij op een bus naar Gia, de dichtsbijzijnde stad. Wonder boven wonder komt hij niet zoveel later terug met een ander busje (met een andere chauffeur die ook even kijkt). Het besluit is dat we overstappen in het andere busje om naar Nha Trang te rijden.

Maar eerst... slepen we wel het defecte busje naar Gia (12km terug), daarna rijden we pas naar Nha Trang. Die rit was zowat de rit van heel mijn leven waar ik me het minst op mijn gemak voelde: het had geregend en hij reed roekeloos en veel te hard. Waarschijnlijk wou hij zo snel mogelijk terug zijn, want dit was buiten zijn uren. Ze rijden misschien allemaal vrij gevaarlijk, maar dit sloeg alles. We zijn toch veilig aangekomen en zijn rechtstreeks (op verzoek) naar hotel “44” gereden, een plaats die andere mensen ons aangeraden hadden.

Toen we hier aankwamen zagen we een prachtig Frans gebouw, behoorlijk groot, van het allooi dat aan de côte d’azur een 4-sterren hotel zou zijn. Oei oei. Maar er waren kamers voor 10$, met ontbijt en misschien dat we morgen verhuizen naar bungalows verderop. We wilden daar eigenlijk onmiddellijk naartoe gaan, maar maar goed dat we dat niet gedaan hebben want de dag erop bleek dat die nogal desolaat zijn en zelfs alleen overdag aan Vietnamezen verhuurd worden. We hadden daar mooi gestaan! Het hotel hier valt anderzijds goed mee. ’s Avonds zijn we eerst even gaan mi xao eten, dan heerlijke flan (wat ze hier op veel plaatsen hebben) en uiteindelijk wat pintjes gaan drinken in een strandbarretje. Zo hadden we nog wat van onze avond gehad na een 12-tal uren minibus. Alleen jammer van die panne. Er zat ook een Vietnamese vrouw op de bus die in de VS woonde. Ze zei dat ze er een goede job had in een hotel aan 10$/u. Waarschijnlijk poetsvrouw, maar allez, ze was wel vrij vriendelijk.

17 september 1993

Nha Trang is een strandstadje, dus veel hebben we weer niet uitgespookt. In de voormiddag wat op het strand gewandeld, naar de bungalows gaan kijken met gekende resultaat, en strand gelegen. De zee is vrij koel, het strand vrij mooi, leuk voor een paar dagen. Hoewel Hoi An nog altijd number one is. ’s Middags hebben we ons een belegd broodje (banh mi paté, heerlijk) gehaald (en naar de GPO geweest, naar Lembeke gaan bellen; enthoesiaste reaktie), opgegeten in een luie strandstoel tussen de palmbomen op een paar meter van het water. Zalig. Het was behoorlijk heet, maar daar in de schaduw met een lekker briesje was het erg aangenaam.

Even later kwam er een jongetje in de buurt zitten, stelde de gewoonlijke vragen en nog wat meer, maar ik had geen zin om weer moeite te zitten doen voor een conversatie die al honderd keer gevoerd is dus begon ik wat met Ellen te praten in de hoop dat de jongen het afbolde. Maar neen, mijnheer kwam bij me in de strandstoel zitten. Hij leek wat aandacht nodig te hebben, bleek geen ouders te hebben, geen thuis etc. maar hij vroeg geen geld. Ik was er in elk geval niet blij mee, en hij wou maar niet begrijpen dat hij ”niet gewenst” was. Ik wou hem anderzijds ook niet kwetsen, dus zijn wij het afgestapt. Reden tot kleine trouble met Ellen, zij vond dat ik het uitgelokt had en de jongen had moeten afschepen. Anyway, wij naar de bank, nog wat rondgewandeld (het kwam wel op zijn pootjes), weer wat gaan zetelen en drinken aan het strand, en naar de kamer teruggekeerd. Ik ben – ongewild eigenlijk – in slaap gevallen tot 9u; ondertussen heeft het wasmachine opgestaan... Foei. Daarna zijn we nog iets gaan eten, heerlijke broodjes met kaas, tomaat, komkommer & ajuin en fruitsla. Nog een tijdje met 2 Duitsers gekletst totdat het weer ±12u was. Maar slapen moest nog even wachten: eerst nog een stevige speelpartij dat er echt wel mocht zijn, en dan een diepe slaap tot ’s morgens vroeg aan 1 stuk door.

18 september 1993

Wim op om 7u, nog even terug, Ellen op om iets voor 9. Dat gebeurt niet vaak. Maar ik had gisterenavond wel geslapen natuurlijk. Ik heb het ontbijt in dit hotel nog niet beschreven, maar ’t is geweldig: prachtig, côte d’azur-achtig terras, zicht op zee, brood, spiegelei, boter, banaan, koffie. Njam njam. Duurder dan normaal, maar ’t is wel genieten! Vandaag hebben we fietsen gehuurd en zijn we naar het plaatselijke oceanografische instituut gereden. We hadden iets van haaien gehoord enzo. Maar het was een museum-pje met wat aquaria en wat opgezette beesten, oa kleine haaien. Niet grandioos, maar kom. ’s Middags zijn we wat op het strand gaan liggen, waar we na onze eerste zwempartij een bende Vietnamese vrouwen en meisjes rond ons kregen. Massage, pedicure, manicure, fruit, krab, noem maar op. Het was wel plezier, we hoefden geen pedi- of manicure maar ze deden het toch, veel gelachen, lekkere krab, enz, maar toen vroegen ze ineens 40.000 dong voor hun zorgen en daar waren we niet mee opgezet. Ze waren zo vriendelijk, zo lief, en dan krijg je plots het deksel op de neus. Het werd uiteindelijk 20.000, ze vonden het gelukkig zelf vervelend wat er gebeurd was. Maar we hadden het helemaal niet gevraagd, we hadden zelfs verschillende keren neen gezegd. Enfin soit, ik probeerde hun uit te leggen waar het schoentje wrong, Ellen was kwaad, ging zwemmen en kwam met traantjes terug. Toen voelden de mensen zich helemaal niet meer blij en uiteindelijk vergeten we het hele zaakje maar. We zitten nog even in een lekkere stoel, eten heerlijk fruit (oa dragon fruit) en kruipen terug op de fiets. Dit keer naar Cham torens in het noorden van Nha Trang. Heel knap en lekker rustig, heb ik wel van genoten. Nu zitten we terug in het hotel, lekker fris gedoucht en klaar voor de avond. Joepie, ik ben weer bijgeschreven! Rustige avond. Boottripje voor morgen gaan regelen, gaan eten, wat rondgewandeld. Natuurlijk een flan gegeten, dat is wel een must hier. Rustig aan, zoals we alles doen in Nha Trang.

19 september 1993

Boot-trip-dag. De eerste stap was al zoals verwacht: we werden met de cyclo gebracht en moesten uiteraard zelf betalen. Ze hadden nochthans gezegd dat zij voor vervoer zorgden. Deden ze ook, alleen betaalden we ervoor. Dan de boot op, 19 man, op het bovendek. Nu was het wel aangenaam, dat wel, maar het was toch niet geweldig. De omgeving was mooi, maar we hadden al veel mooier gezien. Het snorkelen was nog minder. Het materiaal trok op niets en zelfs dan – koraal was er niet zo veel, weinig kleur, veel dood, vissen nog veel minder. Allemaal goed en wel, het onderwatergedoe was nog wel leuk, maar het snorkelmateriaal waar zij voor zorgden trok op niets, er was er trouwens veel te weinig. Al bij al niet ongelukkig om worden. De seafood lunch was erg matig, het fruit-dessert op een strandje achteraf was heel goed. Het was leuk, maar voor hetzelfde geld kan het veel beter als je bij een andere organisator gaat, denk ik.

We zijn ook teruggewandeld, samen met een Nederlands koppel. Voor het grootste deel omdat we willen wandelen, voor een stukje ook omdat we die cyclo’s niet wilden betalen. 3 à 4 km kalmaan en niet te warm, da’s toch geen probleem. Alleen de cyclo-rijders vonden ons een beetje gek om die “6” km te gaan stappen. ’s Avonds hebben we een leuk resto ontdekt, op 100m van het hotel, met heel vriendelijke mensen, lekker en goedkoop eten en gewoon gezellig buiten. Niet aan het strand, waarschijnlijk juist daarom zo bescheiden. Daarna weer een flan en nog iets gaan drinken tegenover het hotel in het kraampje bij ook weer erg vriendelijke mensen.

20 september 1993

Eens definitief de deur uit zijn we eerst naar het Pasteur Instituut gegaan. Het is een instituut opgezet door Dr. Yersin, een leerling van Pasteur, die het pest-vaccin gevonden heeft. Er is een klein museum aan Yersin gewijd, leuk, heel interessant en boeiend. We hebben met ons 2 een privé begeleiding gekregen, en we moesten niet eens iets betalen – we mochten. Dat hebben we ook maar gedaan, 5000 dong elk (normale museumprijs). Daarna zijn we naar de markt afgezakt, die erg tegenviel op een paar kaki’s na. Die zijn we maar op het strand gaan opsmullen, waar we een tijdje blijven zitten zijn met fruit, drankjes, krab en uiteraard de “storingen” tussendoor, o.a. handtastelijke venten. Niet voor Ellen, voor mij. Van een kus heb ik die vent gelukkig nog kunnen weerhouden... Op de late middag zijn we weer naar het bescheiden, vriendelijke stalletje tegenover ons hotel gewandeld, om wat lekkere broodjes te verorberen. Tot een uur of 4 heb ik geschreven, Ellen geslapen, in een luie zetel aan dat kraampje.

In de late namiddag zijn we dan nog naar een reuzeboeddha op een heuvel toegegaan. Ook wel de moeite. We werden er begeleid door 2 kleine meisjes, die er wel stevig plezier in hadden maar achteraf toch weer geld vroegen. We gaven ze elk 400 dong en gingen iets drinken. Zij kregen ook iets van ons, in totaal 3 drankjes dus. Toen was het weer zover: 9000 dong voor 3 drankjes die normaal 1500 of 2000 dong het stuk zijn. Wij zeggen dat dat niet kan, en dan komt hetgeen ons aan het zuiden opvalt. Ze weigert gewoon om ze aan 2000 dong te tellen, pas na lange tijd geeft ze toe. Normaal, in het noorden, proberen ze wel regelmatig van meer te vragen, maar als ze merken dat je de prijs kent binden ze in. Maar hier is ’t nogal wat anders. We beginnen sterk de indruk te krijgen dat in het zuiden alls nog veel meer om de lieve centen draait dan in het noorden. Eind goed, al goed... Avond zelfde verhaal: hotel, douche, zelfde plaats als gisteren en niet te laat gaan slapen want morgen om... 4u opstaan.

English version

12 September 1993

Today we leave for Da Nang, by bus. First by cyclo to the bus station. Luckily we had already been there the day before, because at the end the cyclo driver went the other way and we would not have known otherwise. Apparently they wanted to take us to a motorbike shop or so. I do not know why, in any case I told them quite clearly that the bus station was on the other side and that we wanted to go straight there. He hesitated for a while, then turned back. Dickhead! Then we wanted to buy tickets at the bus station. Thanh (from Lac Thanh, the resto) said that it was 12,000 dong for tourists, the previous day they had told us 23,000 dong in the bus station, now that jerk suddenly asked 30,000 dong. When I first said 12,000 dong (which is probably not correct) he laughed, when I said 23,000 dong, he said that I should have bought a ticket yesterday. The bastard, he just sat there with a grin that meant nothing other than "I'll just rip those two off".

Then I noticed that it is slowly becoming time to leave Vietnam. Normally you have to stay calm, keep smiling, keep chatting, then it will be okay, but I really did not feel like it and I abandoned it after calling him "asshole". Somebody else pointed us to a van, I checked it, we got in, a little later 2 other "white people", the Vietnamese said it was 2 $, that same jerk came afterwards to sell tickets against 23,000 dong indeed, and we were gone . That hassle with those prices is sometimes getting too much. To make us pay a little more is OK, but we are not milking cows that can be milked to their liking.

The bus ride was worthwhile: it was a minibus, or a "van", with extremely little space for the legs and not even high enough, so that I was crammed with the knees raised and the head pulled in. All in all it was still not too bad, and it was better than to SaPa. The road was of course also a lot better. Around 1pm we were in Da Nang. First we went for lunch with the 2 other whites (Dutch-French couple) - a disgusting soup - then the 2 of us drove by cyclo to the Marble Mountain hotel. Very fine: 7 $, aircon, bathroom, nice room. It should be like that more often. The siesta once again turned out to be a frolic party (very nice by the way). I had a heavy head afterwards, I did not feel good, we slept a bit and I just stayed in bed for the rest of the afternoon with a headache and a belly that was not entirely well. Late in the evening it was better, I went for dinner, then went to sleep. Ellen had a teary moment. Bit of homesick and the "days".

September 13, 1993

We have not seen Da Nang, but it seems to be a stupid city. This morning we went on a moped and drove to Hoi An. The town that everyone recommends, for a few days. It was only an hour's drive, from 9 to 10, but it was already damn hot. We are in a nice room, quite expensive (9 $) but there is only one hotel. Hoi An is a lovely town. Beautiful houses, mostly old, cozy, picturesque streets and very friendly people. Here, it is really a pleasure to walk around, and we have spoiled ourselves with an orange juice, coconut, avocado (Ellen very happy) and another tasty fruit (should be rambutan but it is something very different than in Thailand). They also have delicious ice yoghurt here. And soon we will see what the beach looks like.

That beach looks very nice, and it is. Pretty white sand, some palms and other trees, clear clean sea, almost no people on the beach, covered terraces at the back of the beach. The water cool enough as refreshment and the sun is not too hot from 3 to 4. Enjoy! Also the shower afterwards. We then went to dinner in "Café 22", a place that someone had recommended to us. Indeed nice, pretty good food too. When we were walking around the town, at a certain moment we came to a temple where some children were practicing a spectacle with a demon and some drumming. Cool.

When we left, someone started talking to us, in good English, and more than the usual questions "where you from" and "what's your name". The final result was that we were invited to her home. We have been there for a long time, chat about Belgium and Europe and on the other hand about Vietnam. The Vietnamese are always negative about Vietnam, they think it is a bad country and a rotten life. They usually want to get rid of the communists, they are pretty pessimistic about the future. Thi even claimed that 80% of the Vietnamese would want to return to war if they got the communists out. Many of them also want to leave the country to the US or Europe if they ever get the chance. In any case, they are not very happy with their lives, neither is Thi, and she is apparently unhappy about her marriage too...

September 14, 1993

Little to write. Walk around, too hot, beach, OK, lunch, at Thi. That is of course something special and it was nice too. We have been there for a long time and were invited to dinner when leaving. Afternoon back on the beach, quiet, enjoying, cooler. In the evening we went to Thi & family again, chatted a lot and finally walked through Hoi An, drank something in the "22" and walked back to the hotel. For a moment trying to get buddha, that worked but not rolled so we thought we could not do much with it. It seems that with what Dalat it can easily be solved, but whatever.

September 15, 1993

This afternoon we cook at Thi's. Spaghetti, or what else did you think. We went to the market with her husband, after breakfast, to collect everything. This time we have everything we need, so it will be better than in SaPa. After the market we packed our things at the hotel and checked out, then drove to Thi's home and started cooking. That was nice again, this time it was not on a wood fire but on a coal pit. It was fun, nice atmosphere, lots of laughs and then also tasty. This time we had lots of tomatoes, a thick carrot and even cheese (cheese spread). Yummy.

We continued chatting after dinner, until it gradually started to get enough - it was also the 4th time we met in a short time. I had asked them to write "something" in my diary. Result:

With Ellen and Wim

I’m going to tell you something

The more we study, the more we know
The more we know, the more we forget
The more we forget, the less we know
The less we know, the less we forget
The less we forget, the more we know.

Good luck to you.

Nguyen Thi Le

Chers amis,

Amitiés
Je n’oublierai jamais (never-to-be-forgotten)

We jumped back on our moped, our cramped Honda SuperCub 50cc, the tire was - again - quite flat, and after a few kilometers completely flat so we had to pump it and apparently get it repaired. Moreover, mr. Honda choked regularly. But all good, khong sau. To China Beach and the Marble Mountains. Somewhat disappointing, a nice beach but a lot less than Hoi An. Nevertheless we enjoyed it, also the terrace afterwards. Towards evening we drove back to Danang, to the same hotel (our luggage was there), ate on the other side after the obviously refreshing shower, walked around and moved into the room. Sleep early, because tomorrow at 5 am we are gone.

September 16, 1993

Get up at 5 am. We should have been woken up, but that did not happen for some reason. By 6 am the bus was there, so we had a hearty breakfast. Bus is mini bus (more luxurious) in this case. We were alone at first, later a number of Vietnamese came. And there is not much to tell about: the bus was driving, that's something. In the afternoon seafood lunch, back on the road, until around 4pm the gearbox failed at 50km from Nha Trang. Not so bad, because it started to rain. Anyway, after trying all sorts of things and looking under the car, he (the driver) decides that we have a problem he can not solve (which I had feared well before) and he jumps on a bus to Gia, the nearest city . Miraculously, he does return not much later with another van (with another driver who also takes a look). The decision is that we change to the other van to drive to Nha Trang.

But first ... we tow the defective van to Gia (12km back), only then we drive to Nha Trang. That ride was the worst ride of my whole life where I felt least at ease: it had rained and he was reckless and far too fast. He probably wanted to be back as soon as possible, because this was outside of his hours. They might all drive pretty dangerous, but this hit everything. We arrived safely and drove directly (on request) to hotel "44", a place that other people had recommended to us.

When we arrived here we saw a beautiful French building, quite large, of the type that would be a 4-star hotel at the côte d'azur. Oh oh. But there were rooms for 10 $, with breakfast - and maybe we are moving to bungalows later on. We actually wanted to go there immediately, but it was a good thing that we did not do that because the day after it turned out that they are rather desolate and are only rented to Vietnamese during the day. We would have been stuck there! The hotel on the other hand is good. In the evening we first go out to eat mi xao, then delicious flan (which they have here in many places) and eventually have some beers in a beach bar. So we had still a nice evening after a 12-hour minibus ride. Just a pity about that breakdown. There was also a Vietnamese woman on the bus that lived in the US. She said she had a good job in a hotel at 10 $ / u. Probably a cleaning lady or so, but she was pretty friendly.

September 17, 1993

Nha Trang is a beach town, so we did not do much again. In the morning some walking on the beach, looking at the bungalows with known result, and beach. The sea is pretty cool, the beach pretty nice, nice for a few days. Although Hoi An is still number one. In the afternoon we bought a sandwich (banh mi paté, delicious) (and went to the GPO, to call Lembeke, enthusiastic reaction), ate in a lazy beach chair between the palm trees a few meters from the water. Blessed. It was pretty hot, but there in the shade with a nice breeze it was very pleasant.

A little later a little boy came around, asked the usual questions and a little more, but I did not want to bother again for a conversation that had already been held a hundred times so I started talking to Ellen in the hope the boy would leave. But no, sir came to me in the beach chair. He seemed to need some attention, turned out to have no parents, no home, etc., but he did not ask for money. In any case, I was not happy about it, and he did not want to understand that he was "not wanted". On the other hand, I did not want to hurt him, so we left. Reason for a little trouble with Ellen, she felt that I had provoked it and should sent the boy away. Anyway, we went to the bank, walked around a bit (it all went fine), got back to sit and drink at the beach, and returned to the room. I fell asleep - unintentionally - to 9 pm; in the meantime the washing machine has done her work... (shame on me). Then we had something to eat, delicious sandwiches with cheese, tomato, cucumber & onion and fruit salad. Some chatting a while with 2 Germans until it was almost midnight again. But sleep had to wait a bit longer: first some good play time, and then a deep uninterrupted sleep until the next morning.

September 18, 1993

Wim up at 7 o'clock, back again for a little while, Ellen a bit before 9. That does not happen often. But I had slept last night, of course. I have not described breakfast in this hotel yet, but it's great: beautiful, côte d'azur-like terrace, sea view, bread, fried egg, butter, banana, coffee. Yummy. It's a bit more expensive than normal, but we enjoy it! Today we rented bikes and drove to the local oceanographic institute. We had heard something about sharks and stuff. But it was a museum with some aquariums and some stuffed animals, including small sharks. Not great, but fine. In the afternoon we went to the beach, where after a first swim we got a group of Vietnamese women and girls around us. Massage, pedicure, manicure, fruit, crab, you name it. It was fun, we did not ask for a pedi- or manicure but they did it anyway, a lot of fun, tasty crab, etc., but suddenly they asked 40,000 dong for their care and we did not agree with them. They were so kind, so sweet, and then you suddenly get that in your face. In the end it was 20,000, fortunately they found it annoying what had happened. But we did not ask for it at all, we had said no to them a number of times. Anyhow, so I tried to explain to them why we were unhappy, Ellen was angry, went swimming and came back in tears. Then these people did not feel happy anymore at all and in the end we forgot the whole thing.

We sit in a nice chair for a while, eat some delicious fruit (including dragon fruit) and then get back on the bike. This time to the Cham towers in the north of Nha Trang. Very nice and quiet, I enjoyed it. Now we are back in the hotel, after a nice and fresh shower and ready for the evening. Yay, I've caught up with my diary again! Quiet evening. Arranged for a boat trip for tomorrow, went for dinner, walked around. Of course, ate a flan, that is a must here. All easy going, as we do everything in Nha Trang.

September 19, 1993

Boat trip day. The first step was as expected: we were brought to the boat by cyclo and of course had to pay for it ourselves. They had said however that they took care of transportation. They did, only we paid for it. Then the boat, 19 passengers, on the upper deck. It was nice, though, but it was not great. The area was beautiful, but we had already seen much nicer. The snorkeling was less. The snorkeling material was really not good and the coral was not nice, little color, much dead, much less fish. All well and good, the underwater thing was still fun, but the snorkeling material they took was so bad, there was not even enough for all. All in all, not to get unhappy about. The seafood lunch was very mediocre, the fruit dessert on a beach afterwards was very good. It was fun, but for the same money you can get much better with another organization, I think.

We also walked back, together with a Dutch couple. For the most part because we want to walk, for a bit because we did not want to pay those cyclos. 3 to 4 km easy walking and not too hot, that's not a problem. Only the cyclo-riders found us a little crazy to walk that "6" km. In the evening we discovered a nice resto, 100m from the hotel, with very friendly people, tasty and cheap food and just nice outside. Not on the beach, probably for that reason so affordable. Then again a flan and something to drink opposite the hotel in the stall with very friendly people.

September 20, 1993

Once we finally got out of the door, we first went to the Pasteur Institute. It is an institute set up by Dr. Yersin, a student of Pasteur, who discovered the plague vaccine. There is a small museum dedicated to Yersin, fun, very interesting and fascinating. We got 2 private guides with us, and we did not even have to pay anything - we were allowed to. Which we did, 5000 dong each (normal museum price). Then we went to the market, which was very disappointing except for a few kaki's. We then went eating those on the beach, where we stayed for a while with fruit, drinks, crab and of course the "disturbances" in between, including a guy that could not keep his hands to himself. Not for Ellen, for me. I fortunately could still keep that guy away from a kiss... In the late afternoon we walked back to the modest, friendly stall opposite our hotel, to eat some tasty sandwiches. I wrote, Ellen slept, until about 4 o'clock, in a lazy chair at that stall.

In the late afternoon we went to a giant Buddha on a hill. Also worth the effort. We were accompanied by 2 little girls, who had a lot of fun with it but still asked money afterwards. We gave them 400 dong each and went for a drink. They also got something from us, so 3 drinks in total. Then it was time again: 9000 dong for 3 drinks that are normally 1500 or 2000 dong a piece. We said that this is not possible, and then what follows is typical for the south of Vietnam. The lady just refuses to count them at 2000 dong, only after a long time she admits. Normally, in the north, they regularly try to ask for more, but if they notice that you know the correct price, they accept. But here it is quite different. We are starting to get the impression that in the south things are much more about the sweet money than in the north. End well, all well ... Evening, same story: hotel, shower, same place as yesterday and not going to bed late because tomorrow we get up at 4 o'clock.

Photo collection, 1993

These are the pure photos as made in 1993. On Instagram I'll be regularly posting "then and now" comparisons one by one.

Hoi An old town. No lanterns, no tourists. At that time, there was only 1 (ONE!) hotel in town, now it's full of hotels of all classes and sizes.

Hoi An beach. A few beach shacks, that's all.

The locals selling all kinds of food on the beach

Hoi An old town, no shops or restaurants to be seen.

The famous Japanese covered bridge.

Between Hoi An town and the beach there was nothing except agriculture, mostly rice fields.

Yours truly, 1993

Nha Trang, view to the city from the Po Nagar Cham towers. There was no high-rise at all, now it's full of big international hotels.

Kids playing at the foot of the temple; now it's a designated tourist area with an income fee, and bus loads of tourists. The area has been changed a lot.